Όταν η προδοσία χτυπά μια φιλία που κρατά από το δημοτικό, ο πόνος είναι διπλός. Δεν είναι μόνο το λάθος, είναι και η απώλεια ενός ανθρώπου που κάποτε θεωρούσες οικογένεια.Μεγαλώσαμε μαζί, από τα χρόνια του δημοτικού. Ήταν η φίλη μου, η αδελφή μου. Περνούσαμε τα πάντα μαζί. Και τώρα, όλα έχουν τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο.Μου λείπει. Και είναι κρίμα, πραγματικά άδικο να χάσω έναν άνθρωπο τόσο …
Όταν η προδοσία χτυπά μια φιλία που κρατά από το δημοτικό, ο πόνος είναι διπλός. Δεν είναι μόνο το λάθος, είναι και η απώλεια ενός ανθρώπου που κάποτε θεωρούσες οικογένεια.
Μια φιλία ζωής που διαλύθηκε
Μεγαλώσαμε μαζί, από τα χρόνια του δημοτικού. Ήταν η φίλη μου, η αδελφή μου. Περνούσαμε τα πάντα μαζί. Και τώρα, όλα έχουν τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο.
Μου λείπει. Και είναι κρίμα, πραγματικά άδικο να χάσω έναν άνθρωπο τόσο σημαντικό για έναν άντρα.
Ο άντρας της δεν ήταν άγνωστος… απλώς αδιόρθωτος
Από φοιτητής ακόμη, ήταν πάντα ο τύπος που κοίταγε κάθε γυναίκα που περνούσε. Ήταν εμφανίσιμος – πολύ εμφανίσιμος – αλλά και αθεράπευτα άπιστος. Εκείνη όμως τον αγαπούσε. Του συγχωρούσε τα πάντα, λέγοντας πως «είναι νέος ακόμα».
Η αλήθεια είναι πως το φλερτ του ήταν περισσότερο ανάγκη για επιβεβαίωση. Δεν ήταν απλά αμελής – ήταν βαθιά ανασφαλής.
Ένα ριψοκίνδυνο “σχέδιο”
Η φίλη μου είχε αρχίσει να ανησυχεί. Δεν της έδινε σημασία, έδειχνε ξαφνικά ξένος. Κι έτσι μου ζήτησε κάτι αδιανόητο:
«Θέλω να τον πλησιάσεις. Να δεις τι σκέφτεται. Αν υπάρχει άλλη, αν με θέλει ακόμα».
Αρνήθηκα πολλές φορές. Δεν μου πήγαινε. Όμως εκείνη επέμενε. Στο τέλος, υπέκυψα. Του έριξα ένα αθώο χαμόγελο. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα…
Και το “αθώο” έγινε επικίνδυνο
Από τη στιγμή που του έδειξα λίγο ενδιαφέρον, άρχισε να με κυνηγά. Έπεσε με τα μούτρα. Λες και είχε να δει γυναίκα από τότε που τον θήλαζε η μάνα του.
«Πρέπει να κάνουμε σeξ», μου έλεγε. «Εσύ είσαι αυτό που έψαχνα πάντα…».
Δεν άργησε να συμβεί. Κι από εκεί και πέρα, η κατάσταση βγήκε εντελώς εκτός ελέγχου.
Η αποκάλυψη και οι συνέπειες
Όταν της το είπα, έγινε έξαλλη. Δεν την ένοιαζε πια το “σχέδιο” που είχαμε στήσει μαζί. Το μόνο που είδε ήταν ότι την πρόδωσα.
«Ήσουν εύκολη», μου είπε. «Δεν σεβάστηκες τίποτα».
Έκτοτε δεν μου μιλάει. Άλλαξα αριθμούς, μετακόμισα, έκανα τα πάντα για να εξαφανιστώ από τη ζωή τους. Ο σύζυγός της με κυνηγούσε, ακόμα και μετά.
Της έστειλα γράμμα στη δουλειά. Έγραψα όλη την αλήθεια, έδωσα τα νέα μου στοιχεία, την παρακάλεσα να με συγχωρέσει. Δεν απάντησε ποτέ.
Μένει μόνο η σιωπή
Και τώρα, ζω με την απώλεια. Της φιλίας, της αξιοπρέπειας, της εμπιστοσύνης.
Δεν ξέρω αν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ. Αλλά αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, θα έλεγα όχι. Όχι σ’ εκείνη την πρόταση, όχι σ’ εκείνη την “αποστολή”.
Γιατί κάποιες σχέσεις είναι ιερές. Και κάποιες γραμμές, απλώς δεν τις περνάς.
Δείτε και αυτά